KAΛΟ ΠΑΣΧΑ!

               

Οι μαθητές, οι μαθήτριες, οι εκπαιδευτικοί και η διευθύντρια του σχολείου μας, σας εύχονται "Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση".  Διαβάστε  δυο ποιήματα σχετικά με το Πάσχα, του Κ. Βάρναλη και του Γ. Ρίτσου                        

                                               
                               ΒΑΡΝΑΛΗΣ Κ.: «Οι πόνοι της Παναγιάς»

                                      «Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;

                                       Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;

                                       Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ’ άδικο φωνάξεις

                                       Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,

                                       που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

                                       Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,

                                       να σκύβω την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό

                                        να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,

                                       κ’ υστέρα απ’ το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ

                                       που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι…

                                  Κι αν κάποτε τα φρένα σου μ’ αλήθεια, φως της αστραπής,

                                 χτυπήσει ο Κύρης τ’ ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις

                                 Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν

                                 Δεν είν’ αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.

                                 Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν!»

                        ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ: «Εαρινή Συμφωνία»

«Ακου τα σήμαντρα

των εξοχικών εκκλησιών.

Φτάνουν από πολύ μακριά

από πολύ βαθιά.

Απ’ τα χείλη των παιδιών

απ’ την άγνοια των χελιδονιών

απ’ τις άσπρες αυλές της Κυριακής

απ’ τ’ αγιοκλήματα και τους περιστεριώνες

των ταπεινών σπιτιών.

Ακου τα σήμαντρα

των εαρινών εκκλησιών.

Είναι οι εκκλησίες

που δε γνώρισαν τη σταύρωση

και την ανάσταση.Γνώρισαν μόνο τις εικόνες

του Δωδεκαετούς

που ‘χε μια μάνα τρυφερή

που τον περίμενε τα βράδια στο κατώφλι

έναν πατέρα ειρηνικό που ευώδιαζε χωράφι

που ‘χε στα μάτια του το μήνυμα

της επερχόμενης Μαγδαληνής.

Χριστέ μου

τι θα ‘τανε η πορεία σου

δίχως τη σμύρνα και το νάρδο

στα σκονισμένα πόδια σου;».